پروردگارا! ... تنها ياد توست که بر اوج تنهايی و بی کسی در اين شهر مونس و تکيه گاهم می شود،تنها ياد توست که روح آشفته و پريشان مرا به ساحل اميدواری می رساند...... هر گاه از غم ها دلم به درد می آيد،هر گاه زخم ها و کنايه ها ، طعنه ها و رنجش ها باعث فاصله گرفتن من از اطرافيان و دوستان می شود،فقط تو می مانی تا در پناهت آرام بگيرم...... آنگاه که با تو درد دل می کنم ، آرام می شم و احساس سبکی بند بند وجودم را پر می کند، بنابراين آسوده خاطر آب شدن غم ها را با نظاره می نشينم........

نظرات شما عزیزان: